Lola

Vrij werk, te koop
Lola – Amerikaanse Staffordshire Terrier
A3 in potlood op Strathmore papier
referentiefoto van mijzelf

Zucht… Lolaatje. Lieve, lieve Lootje. Zij was mijn/onze hond en is helaas overleden een paar jaar geleden.

Met haar heb ik zo vreselijk veel meegemaakt, ze was een muurvast & liefdevol onderdeel van ons leven destijds. Ze luisterde erg goed dus ze hoefde niet aan een lijn. Zelfs tijdens mijn zeer talrijke bosritten en langs de openbare weg te paard kon ze altijd los mee. Want ja, hoe neem je een hond mee aan de lijn op een paard? Gelukkig kon ze gewoon lekker mee. Wat een genot en vrijheid!

Ik werd een keer aangesproken door een boswachter, dat ze niet los mocht. Eigenlijk… ‘Maarr…’ hij zei, ik ga jou niet bekeuren. Als iedereen zijn hond zo onder appèl heeft als jij, dan was het niet nodig geweest om ooit een bekeuring uit te delen of een lijnverplichting te hebben. Goedenmiddag! Dat was toch wel een mooi compliment, vind je niet? En blij dat ik geen bekeuring kreeg! 😁

Ze was een hele bijzondere hond met hele menselijke streken waar ik dagelijks hard om moest lachen. Ze sleepte met boomstammen die gerust 5x zwaarder waren dan zijzelf. Ze had het vaak koud en kroop onder de dekens. Ik heb meerdere keren haar leven gered omdat ze als pup nogal onstuimig was. Wat ik bijzonder vond, was dat ze daarvan echt leerde. De slimmerik.

Ze begreep spiegels, dat ze dat zelf was (iets wat dieren normaliter volgens mij echt niet begrijpen) en als ze een boomstam door een smalle opening moest hebben, kantelde ze haar koppie, en wandelde zo door. Haha!

Ook omwegen als ze ergens niet langs kon, ik zag haar dan kijken hoe het wel zou kunnen, en ze nam een andere route. Allemaal zelfstandig.

Lola-staffordshire-terrier-staffy-staf-stafford-tekeing-tekening- kunst-art-hond-

Ze was altijd bij ons. Tijdens ons werk bij Safe Motors stond haar bench onder de trap naar de kleedkamers en ze werd daar veelvuldig uitgehaald om te spelen en knuffelen door onze collega’s die allemaal dol op haar waren.

Als we frietjes aten op het werk, ging ze naast ons zitten en nam alleen een frietje als er mayo op zat… 😂 (niet veel hoor, geen zorgen, ze was prachtig slank)

Toen ik hoefsmid werd, ging ze ook altijd met mij mee naar klanten en evenementen. Mijn persoonlijke bodyguard. Wat een fijn idee was, want ik had een dure Transporter bus en vaak waardevolle spullen bij me. Ik was toch een vrouw op alleen op pad, maar samen met haar was het alles behalve alleen en superveilig..!

Haar tekenen was bijzonder, en liet mij heel vaak zuchten. Ik heb daarin een stukje mogen verwerken van het feit dat ze niet meer leeft. En duidelijk mogen ervaren dat ze in mij nog heel erg leeft in herinnering.

Het is mooi om een dier te tekenen die je mist. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik dat kan en mag. ❤️