Traudur, het verhaal van ons samen

Mijn lieve Traudur. Mijn eerste paard, een volbloed IJslander ruin uit de prachtige Wetsinghe lijn. Officieel: Þráður frá Wetsinghe. Jazeker, familie van Trúr frá Wetsinge! Hieronder mijn verhaal van mijn kanjer.

Het paard waar ik, ook al leeft hij niet meer, nog zoveel van hou dat mijn hart brandt van liefde als ik aan hem denk.. Waar moet ik beginnen? 😉

Ik leerde hem kennen toen ik 20 jaar was, hij was 9 jaar jong, een ruin en praktisch onbeleerd. Ik had een vaste baan bemachtigd en wilde een IJslands paard kopen. Voordat ik ging zoeken naar een paard, wilde ik een goede stalling. Een plek met een inloopstal en ruimte, waar een paard zelf kan beslissen of hij op stal wil en alle vrijheid heeft. In een Meppels huis aan huis krantje (waar ik nooit in keek, en daarna ook nooit meer in heb gekeken) vond ik een advertentie voor stalling in Ruinerwold. Heel dichtbij Meppel, waar ik toen woonde.

Toen ik aankwam, zag ik een IJslander op het hek. HEH!?!?! HOE toevallig?! En daar leerde ik Rosette en Roel kennen, fokkers en houders van het IJslandse paard.

De klik was enorm en het bleek ook nog een IJslander stal, wat een geluk, ik had een stal gevonden! 🍀

Ik ontmoette daar hun paard Traudur. Wat een kanjer!! 💕 Zo mooi, fantastische afstamming. Een ‘roan’ kleur, dus bruin in de winter met zwarte accenten en zwart in de zomer. Práchtig. Hij was pertinent niet te koop, want hij was de zoon van het favoriete paard van Roel, Fluga, die kort daarvoor overleden was. Dus een te hoge emotionele waarde om te verkopen.

Ik mocht wel op hem rijden, omdat hij nog alles moest leren en ik had toch nog geen paard. Zij hadden te weinig tijd om hem goed door te rijden. Kon ik hem mooi beleren in de tussentijd. Win win, zeg maar.

Lang verhaal kort: ik was smoorverliefd op Traudur geworden, eigenlijk meteen al, en dat was overduidelijk nogal wederzijds. Ik wist dat hij niet te koop was en nooit te koop zou komen, dus ik had geen hoop dat hij ooit de mijne zou worden. Gaf mij in die zin niets, hij was op ‘mijn’ pensionstal, dus ik zou hem nog vaak zien.

Op een dag kwam Rosette naar mij toe. Jill, we hebben goed nagedacht en de prijs besproken met kenners. We gunnen jullie elkaar, dus ik mocht hem kopen…

Wat? Wow!!! Ik voelde me het rijkste meisje op aarde! Ik moest een lening afsluiten (tja, hij had TOP afstamming) kocht hem meteen. Natuurlijk. Beste beslissing ooit.

Met hem heb ik de meest sterke hart connectie gehad, die met het blote oog zichtbaar was voor iedereen die ons samen zag. Hij had gevoel voor humor, echt! Als ik verdrietig was, maakte hij mij altijd aan het lachen. Hij stond op mijn voeten als hij vond dat ik niet geaard was. Hij gaapte als ik dingen los mocht laten. We hebben zoveel meegemaakt.

Deze actie blijft mij altijd zo bij. Ik had een lange relatie beëindigd, was erg verdrietig erom en ging even naar de stal. Daar zag hij mij, stoof met een rotgang de stal in en gooide heel dramatisch de waterbak om en keek mij heel guitig aan. ‘Zie je wel dat ik jou lief vind? En kijk nou wat ik doe!’ 😃 Zucht, ik moest natuurlijk zo hard lachen, dwars door mijn tranen heen.🙈

Dat zijn de beste wezens he? Die dát kunnen. Je laten lachen als je huilt van verdriet. Dat zijn er niet veel!!

Zoals zoveel paardenverhalen, raken mensen hun paarden kwijt, zo ook ik… Ineens kwamen hele grote financiële problemen, buiten mijn schuld om. En ik had geen andere keus. Ik moest mijn grootste vriend op aarde, verkopen… Blijft een vreemd woord om te gebruiken bij een levend wezen.

Ik had hem verkocht aan een bekende, die mij beloofde mij in te lichten als hij hem ooit weg zou doen. Daar heb ik Traudur nog regelmatig bezocht, en op hun huis en dieren gepast als ze op vakantie waren. De man hield zich keurig aan die belofte, maar ik was toen net mijn hoefsmederij bedrijf gestart en kon op die manier geen goed en fijn thuis bieden voor een paard.

Met veel pijn in mijn buik & hart zei mijn hoofd ‘nee’ tegen mijn hart, maar moest ‘verstandig’ kiezen. Want, er hoefde maar íets te gebeuren en ik had niet voor mijn ventje kunnen zorgen.

Toen gebeurde er na een paar jaar een klein groot wonder…

Ik had een hele goed bezochte website voor mijn hoefsmederij, en was altijd meer dan volgeboekt. Via die site werd ik benaderd door Millie. Zij stuurde mij een mail of zij misschien hetzelfde paard had waar ik over schreef.

Vlug een afspraak gemaakt. Dan kon ik hem wel even bekappen.. 🙂 En ik reed er naartoe en daar was hij…. En hij HERKENDE mij!!

Zij was dol op hem, hij was niet te koop. Maar ik wist waar hij was. 2 weken later belde ze mij. Ik heb nog eens nagedacht.. Millie wilde zich richten op jonge paarden, dus ik kon hem toch kopen… HOE werd het mooier dan dat?

Ik heb hem in no time opgehaald. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest, mijn hart was eindelijk weer compleet!! Wat heb ik gehuild in de auto op de terugweg met de trailer erachter met hem erin.. Van puur geluk. Hij was weer bij mij. Hij was thuis!

Ik heb hem een zorgeloze oude dag bij mij beloofd, en we hebben heel erg veel ritjes en mooie momenten gehad.

Hij was een aarde-paard (met ascendant aarde, ahum) dus bijzonder gericht op eten. Ik ben 1x zonder een knuffel te geven weggelopen na het voeren, omdat een logeerhond tijdens het voeren ineens weg was gelopen. Ik dacht, hij heeft eten, dus hij zal de knuffel die ene keer niet missen..

Ik in de stress om die hond natuurlijk, eindelijk de hond gevangen, hoorde ik, onmiskenbaar, Traudur hinniken. Dus, hond om de deur in huis gedaan, en ik direct terug naar waar hij stond. Hij stond bij het hek mij te roepen en at niet. Oh jee!! Traudur laat eten staan?? Dan is er iets mis!!

Meteen de zadelkast ingestoven, kist eruit met mijn stethoscoop, buik luisteren, temperaturen, kiezen controleren, hoeven nakijken.. Hij onderging alles kalm. Hij zal wel gedacht hebben, wat doet ze toch allemaal?? 😂😂😂 Afijn. Hm. Wat gek, niets aan de hand.

Nouja, dan weet ik het ook niet. Ik gaf hem alsnog zijn dikke knuffel zoals bij elk bezoekje. Toen die hug klaar was, liep hij supertevreden naar zijn hooi. 😂

Het ging dus om de knuffel!!! Oké, mijn hart ontplofte bijna van de liefde uiteraard…! 💕

Toen veranderde ineens mijn wereld weer.

27 maart 2013, kwam ik thuis van een bezoek naar Amsterdam en er lag glas in de gang. Was een foto van Traudur met lijst en al van de muur gevallen. Ik dat opgeruimd. Puf uit op de bank, valt een andere foto van de boekenplank. Ook eentje van Traudur. Hee, dat is apart. Nu zet ik m zo neer dat ie niet weer kan vallen. Binnen 10 minuten lag die weer op de grond…. Uhhhhhh….

Ik natuurlijk, moe als ik was, naar de wei. Kijken hoe het gaat daar. Ik tref mijn 2 kerels en de andere paarden als blije eieren aan, verbaasd over mijn late bezoekje. Ik hoor ze denken, nu je er toch bent, heb je misschien een snoepje Jill? Afijn, ik ze checken met mijn kistje spulletjes, visiteertang etc., maar ik kon echt niks vinden. Tja wat nu. Ik kan moeilijk de veearts bellen met, ja, ik zie niks, maar er zijn 3 foto’s van de muur gekomen van hetzelfde paard. Wil je komen kijken…? 🙈

Afijn. Toch had het een betekenis, achteraf. Op de ochtend van 28 maart 2013, onderweg naar een klant van de hoefsmederij, werd ik gebeld door Leone. Leone was de pensionhoudster en kwam de ochtendronde doen. Jill, ik moet je wat vertellen, Traudur ligt levenloos in de wei…

Ik was in shock, maar eigenlijk niet verbaasd.

Ik heb de klant natuurlijk meteen afgebeld en reed verdwaasd naar de wei. Het was een ijskoude dag met een dik pak sneeuw. Daar lag hij. Als een grote zwarte langharige, levenloze maar mooie pop.

Mijn kereltje…. Ik heb uren in de ijskou op hem gelegen in de wei. Ik had het niet koud, maar het verdriet was zo diep dat ik oprecht dacht dat mijn hart zou breken. Wat een tranen en wat een verdriet. Zo zeer deed het letterlijk wel. Eerlijk gezegd denk ik dat mijn hart wel een beetje is gebroken die ochtend.

Leone heeft mij geholpen met prachtige rituelen om zijn ziel en aardse pijnen los te maken van zijn lichaam. Ondertussen kwamen de andere paarden afscheid nemen door op zijn neus te blazen en duwtjes te geven met hun snuit om een reactie uit te lokken, die hij dus niet gaf. Toen liepen ze rustig weg. Dat doen ze heel bijzonder, vind ik. Heel liefdevol.

Daarna heb ik zijn lichaam samen met Alex (toen mijn zwager) rustig en vol eerbied op een pallet gelegd en hem met een tractor de wei uit gedragen.

Om mijn leven voor altijd te veranderen. Mijn anker, mijn basis, mijn aarde, mijn allergrootste liefde was alleen nog maar in spirit bij me vanaf nu. En oh, wat voel ik hem. Nog steeds. Mijn grote zwarte leukste vriend.

Hij is het meest leuke & bijzondere paard dat geleefd heeft, voor mij. Ik ben eeuwig dankbaar dat ik een hart connectie mocht/mag hebben met dit geweldige paard. ❤️💕

Hij was, behalve voor omgevallen kliko’s met de open kant naar voren, totaal onverschrokken. Heerlijk om te rijden, zo’n bomvast paard.

Ik had ook een pony. Een E-pony, ik vermoed iets met New Forest erin, Pippin. Hij durfde niet door een grote plas water. Maar dan konden we niet verder, er was geen droge weg omheen en waden was ook geen optie.

Traudur was toen al overleden, maar banjerde met mij altijd vol vertrouwen door water. We hebben regelmatig gezwommen bij de genieput in Havelte. Ja, ook met de hoefjes los, zo diep was het weleens.

Afijn, ik kon niet door het water, Pippin was te bang. Ik riep in gedachten Traudur, of hij Pippin kon helpen door het water.

En je gelooft het niet (ik vind het nog steeds ongelofelijk), Pippin loopt zo door het water…. Zucht…. Dat. Dankjewel lieve Traudur. Wat een paard he…? ❤️