Opdrachten van dieren die gemist worden, hoe gaat dat in zijn werk?

Het maken van een tekening van dieren die enorm worden gemist is, vind ik, een van de meest dankbare opdrachten die ik mag uitvoeren. Een tekening of schilderij geeft net dat meer hart en ziel dan bijvoorbeeld een foto doet. Er zit echt zielsenergie in dat kunstwerk.

Ik kan niet uitleggen waarom precies, maar ik zal het proberen. Rationeel zit er meer diepte in. Ik teken of schilder namelijk vanaf meerdere foto’s, waardoor ik meer beeld heb bij de echte vorm van het specifieke dier. Elk dier is eigen en anders. Het werk moet natuurlijk optisch precies het dier zijn.

Dan is het het gevoelsmatige aspect, elk dier, hoe klein of groot ook, heeft een eigen karakter. Die probeer ik te ‘vangen’, door die te voelen terwijl ik aan mijn ezel of tekentafel zit. En dit doe ik niet expres, dit gaat vanzelf als ik ermee aan de slag ga. Vooral bij de gezichtjes en de ogen vertraag ik en gaat dit heel secuur.

Het vervullen van een opdracht is een proces. Er worden foto’s gestuurd en ik heb een persoonlijk gesprek met de opdrachtgever om een zo compleet mogelijk beeld te krijgen van het dier en hun band.

Als ik uit de voeten kan met de gestuurde foto’s gaan we kijken naar de compositie.

Deze foto’s en extra informatie schrijf ik op en de foto’s bestudeer ik met een kunstenaarsoog voor welke dient als voorbeeld voor een compositie. Voor het echte werk gebruik ik alle andere foto’s, om te bepalen hoe het lijf en de ogen van de dieren het meest het karakter zullen weergeven.

De opdrachtgever krijgt een mini-voorbeeld van het werk om goed te keuren om mee verder te gaan. Dit is een hele grove opzet om te kijken of de compositie goed is, dus dit heeft nog geen details verder. Na goedkeuring kan ik verder.

Het kunstwerk is daarmee dus alles behalve een kopie van een foto. De achtergrond is ook belangrijker dan je zou verwachten. Daar zal ik een andere blog aan wijden. 😉👍