Traudur, ons verhaal Mijn lieve Traudur. Mijn eerste paard, een volbloed IJslander ruin uit de prachtige Wetsinghe lijn. Traudur fra Wetsinghe. Hieronder mijn verhaal van mijn kanjer. Het paard waar ik, ook al leeft hij niet meer, nog zoveel van hou dat mijn hart brandt als ik aan hem denk.. Waar moet ik beginnen? Lang geleden getekend Ik leerde hem kennen toen ik 20 jaar was, hij was 9 jaar jong, een ruin en praktisch onbeleerd. Ik had een vaste baan bemachtigd en wilde een IJslands paard kopen. Voordat ik ging zoeken naar een paard, wilde ik een goede stalling. Een plek waar een paard zelf kan beslissen of hij op stal wil en alle ruimte en vrijheid heeft. In de krant vond ik een advertentie voor stalling in Ruinerwold. Heel dichtbij Meppel, waar ik toen woonde. Toen ik aankwam, zag ik een IJslander op het hek. HOE toevallig?! En daar leerde ik Rosette en Roel kennen, fokkers en houders van het IJslandse paard. De klik was enorm en het bleek ook nog een IJslander stal, wat een geluk, ik had een stal gevonden! Ik ontmoette daar hun paard Traudur. Wat een kanjer!! Hij was pertinent niet te koop, want hij was de zoon van het favoriete paard van Roel, Fluga, die kort daarvoor overleden was. Dus een te hoge emotionele waarde om te verkopen. Ik mocht wel op hem rijden, omdat hij nog alles moest leren en ik had immers nog geen paard. Lang verhaal kort: ik was smoorverliefd op Traudur geworden, eigenlijk meteen al, en dat was wederzijds. Ik wist dat hij niet te koop was, dus ik had geen hoop dat hij ooit de mijne zou worden. Op een dag kwam Rosette naar mij toe. Ik mocht hem kopen… Ik voelde me het rijkste meisje op aarde! Ik kocht hem meteen. Natuurlijk. Met hem heb ik de meest sterke hart connectie gehad, die met het blote oog zichtbaar was voor iedereen die ons samen zag. Hij had gevoel voor humor, echt! Hij maakte echt geintjes. Als ik verdrietig was, maakte hij mij altijd aan het lachen. Hij stond op mijn voeten als hij vond dat ik niet geaard was. Hij gaapte als ik dingen los mocht laten. We hebben zoveel meegemaakt. Ik had een relatie beĂ«indigd, was verdrietig en ging even naar de stal. Daar zag hij mij, stoof de stal in en gooide heel dramatisch de waterbak om en keek mij aan. Zucht, ik moest natuurlijk zo hard lachen. Zoals zoveel paardenverhalen, raken mensen hun paarden kwijt, zo ook ik toen er grote financiĂ«le problemen kwamen, buiten mijn schuld om. Ik moest mijn grootste vriend op aarde, verkopen… Hij ging naar een bekende die braaf mij vertelde wanneer hij weer te koop kwam. Maar ik was net met de hoefsmederij begonnen, dus had nog geen financieel spekje voor een eigen paard. Tijd verstreek… Via mijn website van de hoefsmederij werd ik benaderd door Millie. Zij stuurde mij een mail of zij misschien hetzelfde paard had. Ik reed er meteen naartoe en daar was hij. En hij HERKENDE mij!! Zij wilde zich richten op jonge paarden, dus ik kon hem kopen. Ik heb hem een week later opgehaald en hij was weer thuis. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest, mij hart was eindelijk weer compleet. Wat heb ik gehuild in de auto op de terugweg. Ik heb hem een zorgeloze oude dag bij mij beloofd, en we hebben heel erg veel ritjes en mooie momenten gehad. Hij was bijzonder gericht op eten, maar ik ben 1x zonder een knuffel te geven weggelopen omdat een logeerhond weg was gelopen. Ik dacht, hij heeft eten, dus hij zal de knuffel niet missen. Hond gevangen, hoorde ik, onmiskenbaar, hem hinniken. Dus ik terug. Hij stond bij het hek en at niet. Oh jee!! Meteen buik luisteren, temperaturen, kiezen controleren, hoeven. Wat gek, niets aan de hand. Ik gaf hem een dikke knuffel, toen die klaar was, liep hij supertevreden naar zijn hooi… HAHAHA! Het ging dus om de knuffel! Ok, mijn hart ontplofte bijna van de liefde uiteraard. Op de ochtend van 28 maart 2013, de dag die ik nooit zal vergeten en bovendien de verjaardag van mijn moeder was. Onderweg naar een klant van de hoefsmederij, werd ik gebeld door Leone, bij wie mijn paarden in de wei stonden, en ze vertelde mij dat hij levenloos in de wei lag.. Ik was de avond ervoor nog bij Traudur en Pippin langs geweest, want Traudurs foto was tot 2x toe van mijn boekenplank gevallen. Uit het niets! Ik was vlak daarvoor thuis gekomen uit Amsterdam, en zijn foto uit de gang lag met gebroken glas op de grond. Dat was al vreemd. Toen viel die andere foto ook. Tot 2 aan toe terwijl ik het stevig had neergezet! Hij heeft mij dus ergens gewaarschuwd. Hij, of iemand anders. Dat durf ik niet te zeggen, maar daardoor was de shock van het telefoontje van Leone wel anders binnengekomen. Ik heb de klant natuurlijk meteen afgebeld en reed verdwaasd naar de wei. Het was een hele koude dag, er lag een flink pak sneeuw. Ik heb uren in de ijskou op hem gelegen in de wei. Ik had het niet koud, maar het verdriet was zo diep dat ik oprecht dacht dat mijn hart zou breken. Zo zeer deed het letterlijk wel. Wat een tranen.. Leone heeft mij iets later geholpen met prachtige rituelen om zijn ziel los te maken van zijn lichaam. De andere paarden namen afscheid door op zijn neus te blazen en duwtjes te geven met hun snuitjes om een reactie uit te lokken, die hij dus niet gaf. Toen liepen ze weg. Daarna heb ik zijn lichaam samen met Alex op een pallet gelegd en hem met een tractor uit de wei gedragen. Een dag die ik niet zal vergeten, maar ik ben vooral dankbaar dat ik hem in mijn leven had. Mijn beste vriend! Hij is het meest leuke & bijzondere paard dat geleefd heeft, voor mij. Ik ben eeuwig dankbaar dat ik een hart connectie mocht hebben met dit geweldige paard.
