Vesta Ik en Vesta, onze herder, toen we beiden 5 jaar waren Vesta: Mijn eerste grote liefde was onze hond Vesta. Een prachtige Duitse herder. Volgens mama de dochter van een kampioen. Voor mij was de afstamming totaal niet belangrijk, ze was mijn vriendin. Toen mama zwanger was van mij, heeft ze haar als pup opgehaald. We waren dus even oud! Zij was waar ik was. Als ik in de zandbak wilde spelen, had ik die helemaal voor mezelf!! Als 2-jarig kind achter in de auto, wilde ik een papiertje uit het raam gooien, maar ze pakte heel voorzichtig met haar tanden mijn hand, om te voorkomen dat ik dat deed. Een echte moeder.. 🙂 Ik weet nu dat zout slecht is voor honden, maar mijn ouders hadden in Italië hele dure kaas gekocht. Ik zat met Vesta achterin, was hooguit 2 jaar want mijn zusje was er nog niet, en ze hoorden mij telkens zeggen, “Jillook?” Toen ze achterom keken was de kaas op en zaten ik en Vesta supertevreden met een volle buik achterin. Saampjes een fortuín aan kaas opgesmikkeld…! Hahaha! De liefste hond ter wereld. Helaas werd ze een beetje apart toen ze 11 was. Ze ging ineens overal tegen blaffen. Was uit haar hum. Mijn vader nam haar mee naar de dierenarts toen ik naar school was. Ze bleek een gezwel in haar hersenen te hebben en toen hebben ze haar in laten slapen. Dat was wel heel verdrietig thuis komen in een ‘leeg’ huis. Ik heb mijn vader zelden zien huilen, maar hij was er echt kapot van. Ik heb door haar geleerd dat afscheid nemen voor kinderen echt belangrijk is. Ik kon pas over haar praten zonder brok in mijn keel toen ik 26 jaar was. Voor kinderen is het dus belangrijk om afscheid te nemen en betrokken te worden bij de moeilijkere kanten van het leven. Gelukkig is daar tegenwoordig veel meer besef voor.
