Goofy Het verhaal van Goofy. De hond waar het vertrouwen ontvangen van getraumatiseerde dieren voor mij allemaal mee begon. Het was 1983. In dat jaar was ik een jaar of 8. Goofy was een langharige zwart-witte hond, die wel wat leek op een grote vos. Alleen dan zwart wit. Prachtig en zoo zacht. Goofy đź’• Hij was van vrienden van mijn ouders, ik zal nog eens om een foto vragen. Die hebben ze vast. Dan teken ik hem..! We gingen bij ze op visite. Ze hadden twee katten, Pipi en Poeter. En twee honden, Goofy en Beer. Ik was er dol op, om bij hen op bezoek te gaan want ze hadden zoveel dieren. Heerlijk, altijd feest! Ik had meteen een zwak voor Goofy. Hij ging alleen onder de salontafel zitten toen we de 1e keer op bezoek kwamen. Hij kroop eronder en weg van mij. Ik ging achter hem aan. Goofy (rechts) & Beer (links) Ik wilde hem graag aaien, maar toen ineens, beet hij mij. Ik schrok me een hoedje, meer van hoe snel en onverwachts hij me greep, maar het deed niet veel pijn. Ik vroeg aan de vrienden waarom hij dat deed. Ze vertelden me dat hij niet lief was voor kinderen, hij was bang gemaakt door kinderen die hem hadden gepest vroeger. Mijn hart brak en ik begreep meteen waarom Goofy mij wilde bijten. Ik dacht, dat moet toch anders kunnen? Ik zou hem nooit pesten, nooit pijn doen. Dat wil ik hem leren. Dat er ook lieve kindjes zijn. Misschien kan ik hem dan aaien en vindt hij het fijn. Kortom: Ik had een nieuwe missie: Goofy leren dat er lieve kinderen zijn. Het grootste geluk in de wereld overkwam mij dat deze vrienden gingen verhuizen en naast ons kwamen wonen, dus mijn mezelf opgelegde opdracht kon ik eenvoudig uitvoeren. Lang verhaal kort: zijn vertrouwen wist ik met gemak te winnen en wij werden dikke maatjes. Ik liet hem zien dat ik hem vertrouwde, en ik kwam altijd mijn beloften aan hem na. Daarmee kon hij mij ook vertrouwen. Het is bij die ene beet gebleven. Hij wachtte elke dag tot ik uit school kwam, met een scheef koppie over de schutting, zodat we samen konden wandelen in het park. Mijn hart maakt nog steeds een sprongetje als ik daaraan denk. Ik kan uiteindelijk niet ouder zijn geweest dan 11, want op die leeftijd gingen we verhuizen naar De Maten naar de Van de Wijckstraat in Raalte. Goofy was voor mij de basis van getraumatiseerde dieren leren vertrouwen te krijgen in mensen. Dit vertrouwen koester ik met alles wat ik heb en alles wat ik zeg of beloof. (ook met mensen trouwens) We namen altijd een vaste route, hij hoefde volgens mij niet aan de riem. Dat kan ik mij helaas niet meer herinneren, maar wel dat hij altijd over een hekje sprong. Op een dag wilde hij niet over dat hekje springen en hij was wat sloom voor zijn doen. Dit vertelde ik Rick, die hem meenam naar de dierenarts. Goofy bleek ernstig ziek, iets met zijn keel en hem zien weggaan naar de dierenarts was de laatste keer dat ik hem heb gezien..
