Solitude

Kunstenaarschap is een keuze, met gevolgen waar je van tevoren niet altijd bij stil staat. Eén van die gevolgen is dat je grotendeels in je uppie bent. Nu vind ik dat als extraverte introvert heerlijk. Ik hou van interactie met mensen, maar ik ben ook heel graag alleen.

Sterker nog, omdat ik andermans energie met gemak waarneem en ik als heler graag help (bewust en onbewust), heb ik het ook nodig om weer op te laden.

Nu is dat solitaire leven heerlijk natuurlijk, ik kan lekker mijn eigen gang gaan, wat ik heel belangrijk vind om gelukkig te zijn. Vrijheid, blijheid!

Wat er echter ook gebeurt, is dat je minder gespiegeld wordt. Of minder wordt gewezen op eigenschappen die misschien wat scherp kunnen zijn. Zou dit de reden zijn dat kunstenaars in een soort van waas van apart zijn worden gezien?

Grappige vraag 😉